Najczęściej zadawane pytania

Jakie czynniki maja wpływ na powstawanie żylaków?

Na objawową postać choroby żylakowej cierpi średnio ok. 20% populacji. Wystąpienia tego schorzenia związane jest z tzw. czynnikami ryzyka. Można je podzielić na takie, na które chory nie ma wpływu, i na te, których wyeliminowanie może zmniejszyć prawdopodobieństwo choroby.

Do pierwszej grupy należą takie czynniki, jak: wiek, płeć czy predyspozycje genetyczne. Do czynników podlegających modyfikacji zalicza się: nadmierny wysiłek fizyczny, narażenie na przegrzanie, zaparcia (nadużywanie tłoczni brzusznej), siedzący lub stojący charakter pracy, czynniki predysponujące do choroby zakrzepowo-zatorowej, np. przyjmowanie doustnych środków antykoncepcyjnych, ciąża, choroby układu krążenia czy inne przeszkody w powrocie żylnym, takie jak anatomiczne warianty naczyniowe i zmiany pourazowe.

Wszystkie te czynniki mogą przyczyniać się do niszczenia ścian żył, poszerzania się ich światła, uszkodzenia zastawek, co prowadzi do przewlekle utrudnionego odpływu krwi żylnej z kończyn dolnych.

Skutkiem w/w zdarzeń jest powstanie tzw. refluksu, czyli odwrócenia kierunku przepływu żylnego, polegającego na cofaniu się krwi z układu głębokiego  żył do żył powierzchownych.

W początkowym okresie przewlekłej niewydolności  żylnej  pacjent może odczuwać: pieczenie, świąd, skurcze mięśni, uczucie ciężkości lub zmęczenia nóg. W trakcie postępu choroby w badaniu fizykalnym można stwierdzić obrzęk kończyn dolnych, obecność teleangiektazji, żył siatkowatych,  żylaków,  zmian skórnych, takich jak hiperpigmentacja, stwardnienie skóry, wyprysk żylakowaty w obrębie podudzi, stan zapalny, a nawet owrzodzenia.

W diagnostyce poza wywiadem lekarskim, badaniem fizykalnym kluczową rolę odgrywają badania obrazowe.

Najczęstszym z nich pozostaje tzw. usg dopplerowskie układu żylnego. W bardziej skomplikowanych przypadkach wykorzystuje się inne metody diagnostyczne, takie jak tomografia komputerowa czy rezonans magnetyczny żył, badanie kontrastowe układu żylnego czy echo wewnątrznaczyniowe.

W terapii żylaków kończyn dolnych stosuje się przede wszystkim różnego rodzaju metody zabiegowe. Należą do nich metody małoinwazyjne, wewnątrznaczyniowe takie jak: wewnątrznaczyniowa obliteracja termiczna, wewnątrznaczyniowa obliteracje nietermiczna z wykorzystaniem kleju czy skleroterapia, jak również metody łączące w/w, oraz klasyczne zabiegi usuwania żylaków metodą chirurgiczną.

Zabiegi małoinwazyjne są zabiegami ambulatoryjnymi czyli odbywają się w znieczuleniu miejscowym i po zabiegu, którego czas trwania wynosi średnio od ok 30 do ok 90 min. pacjent wraca do domu, w miarę normalnie funkcjonując. Rekonwalescencja jest krótka.

Zabiegi klasycznej chirurgii związane są z wykonaniem cięć skórnych oraz bardziej złożonym znieczuleniem (od znieczulenia miejscowego, przewodowego aż do ogólnego) a to wiąże się z dłuższym pobytem w placówce leczniczej i rekonwalescencją.

Można stosować jako metodę samodzielną lub równocześnie z terapią zabiegową prowadzona jest kompresjoterapia.

Kompresjoterapia z użyciem profesjonalnych pończoch czy podkolanówek przeciw żylakowych, zalecana jest po każdym typie zabiegu w celu zmniejszenia ryzyka powikłań podtrzymania efektów, jak również w postępowaniu profilaktycznym.

W farmakologii wykorzystuje się tzw. leki flebotropowe zawierajace zarówno substancje pochodzenia naturalnego a szczególnie flawonoidy i saponiny, (diosmina, escyna, rutyna) pochodzące z kasztanowca zwyczajnego, trędownika bulwiastego lub ruszczyka kolczastego jak i składniki syntetyczne: dobesylan wapnia czy tribenozyd. Leki te wpływają głównie na poprawę sprężystości naczyń, działają antyoksydacyjnie, przeciwobrzękowo oraz przeciwzapalnie.

Poza w/w stosuje się również samodzielnie albo jako składnik preparatów złożonych heparynę. Wykorzystywany jest jej wpływ na układ krzepnięcia, a jej preparaty stosowane są zarówno miejscowo jak i podskórnie, szczególnie w profilaktyce około zabiegowej.

W naszej placówce, koncentrujemy się na podejściu kompleksowym w leczeniu objawowej choroby żylnej. Od diagnostyki choroby żylnej w różnych stadiach rozwoju po leczenie współczesnymi nowoczesnymi metodami małoinwazyjnymi, ambulatoryjnymi.